Τα παιδιά καθώς έπαιζαν εχθές στη θέση μου ζητώντας από την υπόλοιπη ομάδα να διαβάσουν το Σπίτι του κάθε παιδιού που υπήρχε Ζωγραφισμένο με το συνθηματικό του όπως το συμφωνήσαμε Ο Σόλωνας διαβαζόταν ΣΟΛ Ο Μίμης διαβαζόταν ΜΙ Ο Λάκης διαβαζόταν ΛΑ διαπίστωσαν πως όπως διάβαζαν σχημάτιζαν και λεξούλες. Σήμερα λοιπόν αφού προσθέσαμε και την Ντόρα στην παρέα μας, που εξηγήσαμε πως πάντα φοράει ένα καπέλο στο κεφάλι της γιατί την ενοχλούν όλα τα καιρικά φαινόμενα, τα παιδιά πολύ γρήγορα εντόπισαν το συνθηματικό της ΝΤΟ το παιχνίδι από μουσικό μετατράπηκε σε αναγνώριση συλλαβών και δημιουργία λέξεων.

Σε χαρτί αποτυπώσαμε τα συνθηματικά ονόματα των φίλων μας και τοποθετήθηκαν στα τραπέζια. Το παιδί που κάθε φορά έπαιζε έπρεπε να μας διαβάζει αυτό που λέει η καρτέλα και στη συνέχεια να μαζεύει, να ανακατεύει και να τα τοποθετεί πάνω στα τραπέζια. Σε περίπτωση που κάποιο παιδί δεν μπορούσε να αναγνωρίσει πήγαινε κάποιο άλλο και το βοηθούσε διαβάζοντας το πρώτο γράμμα.

Αφού αναγνώριζαν όλοι τα 4 συνθηματικά ονόματα στη συνέχεια ζητούσα από κάθε παιδί να επιλέξει 2 καρτέλες και να σχηματίσει μία λέξη και να μας τη διαβάσει. Μετά άλλαζε τη θέση και διάβαζε την καινούρια λέξη. Αυτό το παιχνίδι ενθουσίασε τα παιδιά γιατί σχημάτιζαν λέξεις που δε σήμαιναν κάτι αλλά ήταν αστείες. 

Η σημασία των δώρων του νονού

Οι φετινές μας λαμπάδες, με τις πασχαλίτσες φτιαγμένες από τα παιδιά.

Η λαμπάδα προσφέρεται από το νονό μαζί με σοκολατένιο αυγό, τσουρέκι με κόκκινο αυγό. Έχουμε όμως αναρωτηθεί για τη σημασία των δώρων αυτών;

Το κάθε έθιμο έχει τις ρίζες του πολύ παλιά και έχει και το δικό του λόγο ύπαρξης.

 Η λαμπάδα που κρατάμε το βράδυ της Ανάστασης συμβολίζει το θαύμα της Ανάστασης και πρέπει να είναι λευκή γιατί συμβολίζει τη νίκη του φωτός και της ζωής απέναντι στο θάνατο και το σκοτάδι.

 Η προσφορά του σοκολατένιου αυγού είναι μια συνήθεια που έρχεται από το εξωτερικό και έχει να κάνει περισσότερο με τον ερχομό της άνοιξης, τη γονιμότητα και την αναγέννηση της φύσης.

 Τέλος ένα ελληνικό έθιμο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά είναι η παρασκευή πασχαλινών τσουρεκιών. Το όνομα τσουρέκι προέρχεται από την τουρκική λέξη "corek" και σημαίνει οποιοδήποτε ψωμί είναι φτιαγμένο με ζύμη που περιέχει μαγιά. Η λέξη τσουρέκι πιθανόν υιοθετήθηκε από τους Έλληνες την περίοδο της τουρκοκρατίας που ξεκίνησαν να φτιάχνουν τη δική τους εκδοχή του τσουρεκιού, σαν ένα γλυκό ψωμί φτιαγμένο με γάλα βούτυρο και αυγά. 

 Όπως η λαμπάδα έτσι και το τσουρέκι συμβολίζει την Ανάσταση καθώς το αλεύρι με το ζύμωμα ζωντανεύει και γίνεται τσουρέκι, το σχήμα της πλεξούδας συμβολίζει την απομάκρυνση των κακών πνευμάτων.Το κόκκινο αυγό στη μέση συμβολίζει το αίμα του Χριστού.

Τα παιδιά τραγουδούν το Λάζαρο.

Τη σημερινή μέρα περιμένουν όχι μόνο οι μικροί μας μαθητές αλλά και οι μεγάλοι. Από την ώρα που έρχονται στο σχολείο ρωτούν ανυπόμονα αν έφτασε η ώρα για να βγούμε για το Λάζαρο. Λίγο απογοητεύονται με την αρνητική μας απάντηση. Κάθονται στην παρεούλα και συζητούν. Δεν έχουν όρεξη να παίξουν για το μόνο που νοιάζονται είναι για την ώρα.
Ανακοινώνουμε πως σε λίγο αποχωρούμε παίρνουν τα καπέλα τους βγαίνουν στην αυλή βρίσκουν ζευγάρι και περιμένουν.
  Ξεκινούμε τραγουδώντας στους μαθητές του συστεγαζόμενου  8/θέσιου Δημοτικού Σχολείου Αφρατίου και στους δασκάλους τους. Φέτος ο Λάζαρος συνοδεύεται με ακορντεόν (ευχαριστούμε τη μουσικό και μητέρα παιδιού μας κα Κούρνη Μαρία που συνόδεψε με το ακορντεόν τα παιδιά μας σε όλο το χωριό). Χτυπούμε τις πόρτες των τάξεων και ρωτούμε: να τα πούμε; Το ζεστό χαμόγελο και το καλωσόρισμα μικρών και μεγάλων προσφέρει στα παιδιά μας το αίσθημα ασφάλειας που χρειάζονται και που σίγουρα θα θυμούνται όταν θα μας αποχαιρετίσουν και θα πάνε στο δημοτικό.

Ο ήχος του κουδουνιού μας ειδοποιεί πως δε θα προλάβουμε όλους τους δασκάλους στην τάξη γι' αυτό κι εμείς τους προσκαλούμε στην αυλή και με τη συνοδεία της μουσικής και τα παιδιά τους τραγουδούν. Αποχωρούμε και τους ευχόμαστε καλή Ανάσταση.

Ξεκινά ένας αγώνας δρόμου προσπαθώντας να ευχαριστήσουμε όσους περισσότερους γονείς, παππούδες και γιαγιάδες μπορούμε. Κάποιους συναντούμε στο αυτοκίνητο και τους τα λέμε, άλλους τους βρίσκουμε στη δουλειά τους και πάλι τα λέμε. Τα παιδιά θέλουν να περάσουμε και από το δικό τους σπίτι αλλά είναι πολύ δύσκολο λόγω απόστασης.

Το χωριό γεμίζει με μελωδικές φωνές που τραγουδούν το μοιρολόι του Λάζαρου και πολλοί κάτοικοι βγαίνουν και ρωτούν.

Στο δρόμο κάποια γιαγιά, 

μας σταματάει και ρωτάει που πάμε. Της εξηγούμε τι ακριβώς κάνουμε και εκείνη μας πληροφορεί πως πολύ παλιά "τραγουδούσαν το Λάζαρο" αλλά τώρα πια όχι.Αποφασίζουμε πως αξίζει τον κόπο να της θυμίσουμε την εποχή που μας περιγράφει και τα παιδιά τραγουδούν και εκείνη με συγκίνηση μας εύχεται Καλή Ανάσταση μα στεναχωριέται που δεν έχει κάτι να μας φιλέψει. Ψάχνει στην τσέπη της βρίσκει λίγα ψιλά και τα ρίχνει στο καλάθι.

                                   

Το καλάθι μας γέμισε με  πολλές λιχουδιές, αυγά και χρήματα με τα οποία θα αγοραστούν παραμύθια για τη βιβλιοθήκη του σχολείου.

Ευχαριστούμε τους ανθρώπους που άνοιξαν τα σπίτια τους και υποδέχτηκαν τους μικρούς μας μαθητές και σας ευχόμαστε ΚΑΛΗ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

Το έθιμο του Λάζαρου

Ένα έθιμο που με τα χρόνια λησμονήθηκε, το "Μοιρολόι του Λάζαρου" αναβιώνουμε κάθε χρόνο με τα παιδιά μας. Το έθιμο αυτό έχει  ρίζες από την  εποχή της τουρκοκρατίας. Προσέφερε τη δυνατότητα στις γυναίκες και ιδιαίτερα στα νεαρά κορίτσια που δεν έβγαιναν από τα σπίτια, επειδή τα ήθη της εποχής και ο φόβος της αρπαγής τους από τους Τούρκους τις περιόριζαν. Τους δίνονταν κάποιες ελευθερίες: γίνονταν αλληλογνωριμίες και νυφοδιαλέγματα και σε λίγο καιρό ακολουθούσαν τα προξενιά, τα αρραβωνιάσματα και οι γάμοι.Τα κάλαντα του Λάζαρου ήταν αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση και οι κοπέλες που τα τραγουδούσαν ονομάζονταν Λαζαρίνες. Οι Λαζαρίνες την παραμονή της γιορτής ξεχύνονταν στα χωράφια και μάζευαν λουλούδια για να στολίσουν το καλάθι τους.
Φορώντας παραδοσιακές φορεσιές
 γύριζαν από σπίτι σε σπίτι τραγουδώντας το Λάζαρο και εισέπρατταν μικρό φιλοδώρημα, χρήματα, αυγά, φρούτα ή άλλα φαγώσιμα. 
Στο Νηπιαγωγείο μας οι γονείς αναλαμβάνουν να φέρουν λουλούδια για το στολισμό του καλαθιού και οι παραδοσιακές φορεσιές είναι τα καθημερινά μας ρούχα.

Οι Νηπιαγωγοί αρχίζουν να στολίζουν το καλάθι για να μπορέσουν να τραγουδήσουν τα παιδιά.

Το αποτέλεσμα του κόπου ένα καλάθι μοσχομυρωδάτο που εντυπωσιάζει μικρούς και μεγάλους. 

Το φετινό μας καλάθι με λουλούδια από τον κήπο των γονιών. Ευχαριστούμε τους γονείς που κάθε χρόνο στηρίζουν αυτή μας την προσπάθεια.

Δε στολίζουμε μόνο το καλάθι αλλά φτιάχνουμε και τα δικά μας λαζαράκια. Μικρά ζυμαρένια ανθρωπάκια ομοιώματα του σπαργανωμένου Λάζαρου.
  

  

  

  
 Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον Χαράλαμπο Κονανά τον αρτοποιό του χωριού που κάθε χρόνο μας προσφέρει το ζυμάρι που θα χρειαστούμε αλλά και αναλαμβάνει και το ψήσιμο των ομοιωμάτων.
Η παράδοση είναι ζωντανή και αλλάζει. Συμβάλουμε στη διατήρησή της αλλά και στην αλλαγή της.