Αναμνήσεις

 

Ήταν Απρίλιος του 2007, νομίζω, όταν για πρώτη φορά με την πολυαγαπημένη συνάδελφο, φίλη και αδελφή συναποφασίσαμε να τραγουδήσουμε μαζί με τα παιδιά στο Αφράτι τα κάλαντα του Λαζάρου. Το συγκεκριμένο έθιμο εγώ προσωπικά δεν το γνώριζα αλλά το είχα τόσο αγαπήσει από τις αναφορές της στα χρόνια που εκείνη ως μικρή μαθήτρια, στην Καρδίτσα  περίμενε ανυπόμονα τη μέρα που θα έβγαινε να τραγουδήσει το Λάζαρο με το στολισμένο μ’ αρώματα πασχαλιάς καλαθάκι της.

Την προηγουμένη μέρα τα παιδιά είχαν φτιάξει τα αφράτα γεμάτα άρωμα γαρύφαλλου λαζαράκια και  το γεμάτο αρώματα, χρώματα της άνοιξης καλάθι και ανυπομονούσαμε τόσο να έρθει η Πέμπτη που θα τραγουδούσαμε. Η πολυπόθητη μέρα κατέφθασε κι εμείς ξεκινούσαμε το ταξίδι της αναβίωσης. Χτυπούσαμε τις πόρτες ρωτώντας «να τα πούμε;» και αν και δε γνώριζαν γιατί ρωτάμε μας υποδέχονταν με αγάπη και εμείς ξεκινούσαμε το τραγούδι. Τελειώνοντας μας εύχονταν καλό Πάσχα και φίλευαν τα παιδιά με καραμέλες και αυγά. Θυμάμαι σαν τώρα το γεμάτο έκπληξη βλέμμα της  γιαγιάς που επισκεφθήκαμε στην άκρη του χωριού, το γεμάτο αναμνήσεις βλέμμα της όταν αρχίσαμε να τραγουδάμε και την αυθόρμητη αντίδρασή της να μας συνοδεύσει και σε άλλα σπίτια της περιοχής για να τραγουδήσουμε. Κάπως έτσι ανακαλύψαμε πως το έθιμο αυτό υπήρχε αλλά με την πάροδο του χρόνου έσβησε και η δική μας η χαρά απερίγραπτη.

Από τότε λοιπόν μέχρι και τη στιγμή που η καθημερινότητά μας έσβησε από τον αόρατο εχθρό που τόσο ταλανίζει τις ζωές μας τραγουδούσαμε κάθε χρόνο το Λάζαρο τοποθετώντας  και εμείς το δικό μας λιθαράκι στη διάσωση της πολιτιστικής μας παράδοσης.  Οι άδειες τάξεις, τα πρωτόκολλα, η υποχρεωτική στάση της ζωής, μας στέρησε τόσο πολλά.

Σήμερα λοιπόν τελευταία Πέμπτη πριν τις διακοπές του Πάσχα έχοντας αποκτήσει μία καθημερινότητα τόσο θλιβερή αποφάσισα δίχως εκείνη να τραγουδήσουμε και πάλι το Λάζαρο τηρώντας όλα τα πρωτόκολλα για τον covid – 19. Τα παιδιά καταφθάνουν στο σχολείο φορώντας τα γιορτινά τους, το βλέμμα τους είναι τόσο ανήσυχο! Ρωτούν συνεχώς αν έφθασε η ώρα να τραγουδήσουμε. Πλησιάζουν στο γραφείο και ρωτούν: «Κυρία πως είπαμε ότι ξεκινά ο Λάζαρος;» Κι εγώ ξεκινώ το τραγούδι κι εκείνα συνεχίζουν. Τραγουδούν συνεχώς κι εγώ για πρώτη φορά συνειδητοποιώ την ανησυχία τους, μα σιωπώ παρατηρώντας προσεκτικά τα όσα διαδραματίζονται. Τραγουδούν ξανά και ξανά μα δεν είναι ικανοποιημένα. « δεν ακούστηκε μία φωνή, πρέπει να είμαστε μία ομάδα» Με παραξενεύουν τόσο τα σχόλιά τους μα και πάλι σιωπώ προσπαθώντας να ετοιμάσω το καλάθι για το Λάζαρο. Ένα καλάθι τόσο διαφορετικό γεμάτο χάρτινα λουλούδια, δίχως τα πανέμορφα αρώματα και χρώματα της άνοιξης.

Η ώρα έφθασε κι εμείς πλέον επιβιβασμένοι στο αυτοσχέδιο τρενάκι μας ξεκινάμε για το ραντεβού μας στην αυλή του Δημοτικού. Οι Δάσκαλοι και τα παιδιά αρχίζουν να συγκεντρώνονται κι εγώ για πρώτη φορά νιώθω τόσο αμήχανα. Εμείς στο κέντρο της αυλής εκείνοι μαζεμένοι στην άκρη κι ανάμεσά μας μία τεράστια απόσταση. Τα παιδιά μου τόσο ζαλισμένα παρατηρούν την προσέλευση των παιδιών λέγοντας: «πόσο πολλά παιδιά έχει το σχολείο;» Δεν μπορώ να καταλάβω πως νιώθουν μα εγώ αισθάνομαι πως είμαστε αντίπαλοι σε κάποιον αγώνα που απλώς περιμένουν το έναυσμα για……………..

Ρωτούν όσο πιο δυνατά μπορούν : να τα πούμε; Και στη θετική ανταπόκριση ξεκινούν, τραγουδώ μαζί τους μα μετά από λίγο σιωπώ θέλοντας να απολαύσω τη μοναδική τους μελωδία. Το τραγούδι σιώπησε και στέλνουμε τους απεσταλμένους μας με το καλάθι μας κι εκείνοι φιλεύουν με την αγάπη τους και εμείς ανταποκρινόμενοι στέλνουμε το δώρο μας τη χειροποίητη κάρτα μας με τις ευχές μας με τους μελλοντικούς μαθητές τους.

Επιστρέφουμε στην αυλή μας και είναι τόσο ανήσυχα. Κυρία του χρόνου θα είμαστε και εμείς εκεί στην αυλή δίχως εσένα, κυρία είδα τη φίλη μου, την ξαδέλφη μου, τους περσινούς μας φίλους………… πόσο πολλά ειπώθηκαν κι εγώ επιθυμώ του χρόνου να είμαι και πάλι μαζί της δίχως τη σκιά των πρωτοκόλλων και να μπορούμε να τραγουδήσουμε το μοιρολόι του Λαζάρου σε κάθε τάξη και σε κάθε δάσκαλο, να νιώσουμε την αγκαλιά τους, να απολαύσουμε την πρώτη επαφή με την επόμενη βαθμίδα εκπαίδευσης, να χτυπήσουμε τις πόρτες των σπιτιών, να ξαποστάσουμε στην αυλή τους.

 Και το έργο της χορωδίας μας φτάνει στο τέλος όταν οι γονείς φθάνουν στο σχολείο για να ακούσουν τα παιδιά τους τα εγγόνια τους να τραγουδούν κι εκείνοι αφού πρώτα απόθεσαν ένα κλωνάρι πασχαλιάς στο άοσμο καλάθι μας καταγράφουν τη στιγμή των αναμνήσεων