Σχέσεις μεταξύ μαθητών

Παίζοντας στην αυλή παιχνίδια και δουλεύοντας περπατήματα με τη συνοδεία του ταμπουρίνου χρησιμοποιήσαμε και εκείνο το μέρος της αυλής που είναι ανηφορικό. Τα παιδιά ενθουσιασμένα με τη διαδρομή το ένα πίσω από το άλλο ανεβαίνουν και κατεβαίνουν είτε ΄περπατώντας είτε προχωρώντας γρήγορα είτε αργά είτε πηδώντας σαν άλογα είτε μετακινούμενα με πλάγια βήματα. Ο βαθμός δυσκολίας μεγάλος στο ανηφορικό μέρος της αυλής. Εκείνο όμως που συνέβη με εξέπληξε κάνοντάς με νιώσω ταυτόχρονα τόσο περήφανη για όλους τους μαθητές μου και οφείλω να πω στον καθένα ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ένα πολύ μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ. Κάποιο παιδάκι διαπιστώνοντας ότι συμμαθήτριά του φοβάται στην κατάβαση και πιάνεται από τα κάγκελα και τον τοίχο φεύγει από τη σειρά και προσφέρει στο παιδί το χέρι του για να μπορεί να στηρίζεται. Πολλοί ίσως σκεφτείτε ε και τι έγινε; είναι τόσο σπουδαίο; Μα ίσως είναι το σπουδαιότερο όλων να νοιάζομαι για εκείνον που βρίσκεται δίπλα μου, να ανταποκρίνομαι στην έκκληση για βοήθεια, να προσφέρω το κάθισμα μου στον ηλικιωμένο, να.... Ναι αν σε αυτή την ηλικία που το εγώ του είναι τόσο δυνατό μπορεί να συμπεριφερθεί τόσο υποστηρικτικά φανταστείτε τι θα συμβεί όταν το σημερινό παιδάκι γίνει ενεργός πολίτης στην κοινωνία μας.