Απρόσμενος επισκέπτης

 Στην εντολή πως η ώρα πέρασε και θα πρέπει να μαζέψουν για να πάμε στην παρεούλα τα παιδιά ανταποκρίθηκαν μέχρι τη στιγμή που κάποια από τη γωνιά του κουκλόσπιτου με πλησίασαν λέγοντας κάτι.. Εκείνο που εγώ άκουσα ήταν πως ένα σκουλήκι ήταν στο κουκλόσπιτο. (Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ από τη στιγμή που οι μάσκες μπήκαν στη ζωή μας έχω διαπιστώσει πως αρκετές φορές παρακούω) Οπλισμένη λοιπόν, με χαρτοπετσέτες, επισκέπτομαι τη γωνιά κι ετοιμάζομαι να εξουδετερώσω τον αντίπαλό μου, μεταφέροντας τον στο φυσικό του περιβάλλον. Με πιάνουν τα γέλια όταν στη θέση του σκουληκιού βρήκα ένα φοβισμένο νεαρό κατατρομαγμένο σπουργίτι .Έχει κατεβασμένες στο έδαφος τις απλωμένες φτερούγες του και με μάτια ορθάνοιχτα μας κοιτά έτοιμο να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Πλησιάζω με τις παλάμες ανοικτές για να κατορθώσω να τον παγιδέψω μα εκείνο επιδέξια τις αποφεύγει και αρχίζει να πετά. Τα παιδιά ακολουθούν την πορεία του κι εκείνο κρύβεται πίσω από τα έπιπλα. Προσπαθώ να το πιάσω μα όλες οι προσπάθειές μου δίχως αποτέλεσμα. Κρύβεται κάθε φορά πίσω από τα έπιπλα. Ζητώ από τα παιδιά να βοηθήσουν τους φίλους τους να μαζέψουν το οικοδομικό υλικό και κάνω την τελευταία μου προσπάθεια. Ναι βρίσκεται ασφαλές μέσα στις παλάμες μου. Το κρύβω σε ένα καλαθάκι και τα παιδιά αρχίζουν να ρωτούν τι συνέβη. Εξηγώντας τους τι ακριβώς έχει συμβεί παρατηρώ ότι χαμηλώνουν τη φωνή τους, νιώθω πως αντιλαμβάνονται το φόβο του και προσπαθούν να κάνουν ησυχία. 

Παιδιά γιατί άραγε ο φίλος μας  μπήκε στην τάξη μας; Κυρία μάλλον δεν έβρισκε φαγητό; Κυρία μήπως ήθελε να δει τι κάνουμε; Μήπως ψάχνει τους γονείς του;

Τι θα μπορούσαμε να του προσφέρουμε εμείς για φαγητό; Κυρία να του δώσω λίγο από το κρουασάν μου; Καλέ δεν τρώνε γλυκά τα πουλιά; απαντούν τα υπόλοιπα. Τότε τι θα το ταϊσουμε; ρωτούν. Μήπως να του δώσουμε ψιχουλάκια;

Ο μικρός φίλος όλη αυτή την ώρα φυλακισμένος στο ψάθινο καλάθι σιωπά μέχρι τη στιγμή που επιχειρώ να τον βγάλω για να μπορέσουμε να τον μελετήσουμε. Η καρδιά το χτυπά τόσο γρήγορα! τόσο έντονα! Τα παιδιά παρατηρούν τα πόδια τους τα ολοστρόγγυλα μάτια του, το ράμφος του και...κυρία δεν έχει αυτιά. Πώς ακούει; κι ο μικρός μας φίλος βρίσκει την ευκαιρία να πετάξει και να κρυφτεί πίσω από το τραπεζάκι. 

Τώρα πως θα το πιάσουμε; Πώς θα βρούμε τη μαμά του και τον μπαμπά του; Ερωτήσεις των παιδιών δίχως απαντήσεις μιας κι εγώ προσπαθώ για άλλη μία φορά να τον παγιδεύσω. 

Στο διάλειμμα ψάχνουν όλα για να βρουν τους γονείς του. Κάθε ιπτάμενος επισκέπτης είναι ίσως και ο μπαμπάς του ή η μαμά του. Μα όλοι μαζί αποφασίζουμε να το ελευθερώσουμε κι εκείνο πετά ευτυχισμένο ελεύθερο σταματά στην καρυδιά της αυλής και κοιτώντας μας μας αποχαιρετά.