Η πρώτη στιγμή...

 Ναι επιτέλους ξανά στο σχολείο δια ζώσης και ανυπομονώ να γνωρίσω τους καινούριους μου μαθητές, να ανανεώσω τη σχέση με εκείνους που γνώρισα την δύσκολη χρονιά που μας πέρασε. Κατεβαίνουν μαζί με τους γονείς τους, φορούν τις μάσκες τους, βάζουν αντισηπτικό και το χαμόγελο των ματιών καλωσορίζει τον καθένα τους. Κάποια περνούν την πόρτα και νιώθουν τόσο ασφαλή, κάποια διστάζουν και πισωγυρίζουν θέλοντας ακόμα μία αγκαλιά από τη μαμά, μα μετά συνεχίζουν, κάποια τα μάτια γεμίζουν δάκρυα δίχως να τρέχουν και κάποια ξεσπούν κλαίγοντας γοερά. Βοηθοί μου οι περσινοί μας μαθητές που αντιλαμβανόμενοι πλησιάζουν  προσφέροντας τη δική τους μικρή βοήθεια και νιώθω την ανασφάλεια της μοναξιάς μου να φεύγει γιατί ξέρω πως εκείνοι θα γίνουν το δεξί μου χέρι. Στην γωνιά κάθε τάξης δοκιμάζουν ανακαλύπτουν κι εγώ μόνο παρατηρώ. Οικοδομικό υλικό απλωμένο, ανακατωμένο με ζώα και μικρά ανθρωπάκια. Καθένας διεκδικεί ένα μικρό κομμάτι σιωπηλά δίχως λόγο. Αφοσιώνονται στη δική τους κατασκευή δίχως να μοιράζονται, κοιτάζουν άγρια εκείνον που προσπαθεί να τραβήξει ένα χρωματιστό τουβλάκι........Κάποια περιφέρονται αναποφάσιστα παρατηρώντας τους συμμετέχοντες......Κάποια διαμαρτύρονται για το πλήθος των παιδιών στις γωνιές.... Άλλα απλώς αραδιάζουν τα υλικά της γωνιάς σε τραπέζια, γραφείο, καρέκλες νιώθοντας περήφανα για την έκθεση εικαστικών τους... Άλλα  απλώς δοκιμάζουν το καθετί δίχως να βολεύουν ...κι εγώ επιβάτης νιώθοντας επιβάτης αυτοκινήτου που κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα πατώ απότομα φρένο νιώθοντας πως σε λίγο η κατάσταση θα είναι εκτός ελέγχου. 

Τα πάντα παγώνουν και η γωνιά της παρεούλας γεμίζει παιδιά. Παιχνίδια γνωριμίας, διερευνητικές ερωτήσεις προσπαθώντας να ανακαλύψω ποιοι γνωρίζουν ποιον. Ευτυχώς λίγο πολύ όλα γνωρίζονται εκτός από κείνα που με κλάματα παρακολουθούν από απόσταση. Η ταχύτητα ομαλή και τώρα μπορώ να μιλήσω σε εκείνους που αγωνιούν, που ξαφνιάστηκαν από την αντίδραση των παιδιών τους. Προσπαθώ να κατευνάσω την ανησυχία τους, να μάθω αν είναι η πρώτη φορά που αποχωρίζονται τα παιδιά την αγαπημένη τους μαμά, να καταστρώσω μαζί τους ένα σχέδιο για να γίνει ομαλά η μετάβαση των παιδιών από την οικογένεια στο σχολείο. 

Επιστρέφω στην τάξη και το παιχνίδι συνεχίζεται κι η ώρα περνά  γρήγορα, ευχάριστα γεμάτη γέλια. Στιγμή αποχαιρετισμού και η δήλωση και ερώτηση της νέας μαθήτριας αξιολογεί την πρώτη μέρα στο πρώτο σχολείο. Κυρία σ΄ αγαπώ πολύ. Μπορώ να σε πάρω μία αγκαλιά;