Η χθεσινή ηλιόλουστη μέρα παραχώρησε τη θέση της σε μια μέρα μουντή συννεφιασμένη που απειλεί σε κάθε της λεπτό να ξεσπάσει αφήνοντας τα δάκρυα της να τρέξουν απλώνοντας απ' άκρη σ' άκρη υδάτινο χάδι της κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι το γνωμικό του σοφού λαού "Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο Θεός γελάει".
Η πόρτα ανοίγει και τα παιδιά χαμογελαστά φορώντας καλοκαιρινά καπέλα, ντυμένα ελαφρά κατεβαίνουν τις σκάλες και ρωτούν κυρία θα πάμε να πούμε τα κάλαντα; Μη θέλοντας να δω τα πρόσωπά τους να σκοτεινιάζουν αποφεύγω την απάντηση δίχως όμως να μπορώ να κρύψω το επιφώνημα αναστεναγμού που βγαίνει τόσο αυθόρμητα από τα βάθη της ψυχής μου. Κοιτώ μόνο τον συννεφιασμένο ουρανό και λέω: "θα δούμε τι θα αποφασίσει ο καιρός" Μα κυρία αφού δε βρέχει να πάμε, μας περιμένουν οι μαμάδες, οι γιαγιάδες, οι παππούδες μας.
Μπαίνουν στην τάξη κι αρχίζουν να τραγουδούν το Λάζαρο, (Κάλαντα) παίζουν και κοιτούν έξω από τα παράθυρα, κοιτώντας κι εμάς. Μαζί τους κοιτούμε κι εμείς ελπίζοντας πως οι αχτίδες του ήλιου θα κατορθώσουν να αποκαλύψουν το γαλανό ουρανό ή πως τα σύννεφα θα γίνουν άσπρα κάτασπρα σαν το βαμβάκι. Κι όταν ένα κομμάτι του γίνεται καταγάλανο δίνουμε την εντολή να ετοιμαστούν. Γρήγορα ετοιμάζονται και το τρένο ξεκινά.
Πρώτη μας στάση στο μπακάλικο του χωριού κι οι άνθρωποι μας καλοδέχονται απαντώντας θετικά στην ερώτηση: να τα πούμε; κι εκείνα ξεκινούν ενθουσιασμένα να τραγουδούν με όλη την ένταση που έχει η φωνή τους
Το καλάθι αποκτά τα πρώτα του φιλέματα και το ταξίδι συνεχίζεται με επόμενη στάση στην καφετέρια του χωριού.
Ακούν χαμογελούν κερνούν κι εκείνα είναι τόσο χαρούμενα. Η φαρμακοποιός του χωριού συναντώντας μας στο δρόμο μας προσκαλεί και στο φαρμακείο. Βάζει στο καλάθι μας ένα διαφορετικό κέρασμα κι εμείς ξέρουμε πως αυτή τη φορά θα εμπλουτίσουμε με ένα ακόμα βιβλίο τη βιβλιοθήκη του σχολείου μας.
Αποχωρούμε έχοντας ευχηθεί και του χρόνου με υγεία κατευθυνόμενοι αυτή τη φορά στις γειτονιές του χωριού. Οι φωνές τους ξεσηκώνουν τη γειτονιά κι οι άνθρωποι βγαίνουν στα μπαλκόνια απολαμβάνοντας το ζωντάνεμα της παράδοσης από τα παιδιά.
Η γιαγιά ο παππούς κοιτούν απολαμβάνουν συγκινούνται; Ένα πάντως είναι σίγουρο πως οι μικρότεροι θεατές αυτής της παρέας παρακολουθούν με μάτια ορθάνοιχτα, κουνούν το μικρό τους χεράκι ακολουθώντας το ρυθμό της μελωδίας.
Και βέβαια δεν ξεχάσαμε το φούρνο της πλατείας που γεμίζουν το καλάθι μας με μοσχομυριστά κουλούρια και μπισκότα.
Κοιτάμε τον ουρανό περιμένοντας τη δική του απάντηση για το αν θα συνεχίσουμε το υπέροχο ταξίδι μας κι εκείνος σαν να κατάλαβε γίνεται ακόμα πιο γαλανός επιτρέποντας στον ήλιο να γλυκάνει την παγωμένη ατμόσφαιρα. Πόσο όμορφο να ανταμώνεις γονείς που είχες πριν 20 και χρόνια τα παιδιά τους και να σε προσκαλούν να τραγουδήσεις στο σπίτι τους.
Κι ομορφότερο ακόμα να ξέρεις πως όλοι μας περιμένουν μετά από τόσα χρόνια που δε βγήκαμε να τραγουδήσουμε, λόγω των επιβαλλόμενων μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας κι ακόμα ωραιότερο να ακούς τα παιδιά να ρωτούν: Θα πάμε και στη δική μου γιαγιά; Μένει εδώ κοντά.
Ανταλλαγές ευχών και αρμενίζουμε για γειτονιές γεμάτες πράσινο με απαραίτητη βέβαια τη στάση ξεκούρασης στην αυλή της γιαγιάς που καμαρώνει το εγγόνι που μεγάλωσε. Φιλεύει τα παιδιά μπισκότα, νερό, χυμό.
Μα η μαμά ζητά να περάσουμε κι από άλλο ένα σπίτι λέγοντας πως δεν είναι μακριά. Πως να χαλάσεις χατίρι. Βαδίζουμε νιώθοντας σε κάθε βήμα το κορμί να δυσανασχετεί. Φθάσαμε τραγουδάμε και αποχωρούμε έχοντας ευτυχώς αυξήσει πλέον τους ενήλικους της παρέας μας.
Δυο τελευταίες στάσεις και επιστρέφουμε στο σχολείο. Η κυρία Αντωνία, η προηγούμενη καθαρίστρια του σχολειού μας και το σπίτι του παπά του χωριού.
Νιώθεις την κούρασή τους μα ξέρεις πως μόλις φθάσουμε στο σχολείο εκείνα θα αρχίσουν και πάλι να πηδούν και να τρέχουν. Η λειτουργία των αποθεμάτων των δικών τους " μπαταριών" τόσο διαφορετική από των ενηλίκων.
Κατάκοποι όλοι επιστρέφουμε στο σχολείο κι εκείνα το μόνο που ρωτούν στο Δημοτικό σε όλες τις τάξεις πότε θα πάμε. Ναι οι δικές τους μπαταρίες δεν άδειασαν οι δικές μας όμως χρειάζονται επειγόντως επαναλειτουργία μιας και είναι αδύνατον να μην επισκεφθείς παιδιά και συναδέλφους της επόμενης βαθμίδας εκπαίδευσης. Αφορά τις ομαλές μεταβάσεις των παιδιών σε διαφορετικά περιβάλλοντα, αφορά την ενδυνάμωση των αναμεταξύ μας σχέσεων, εκπαιδευτικών και παιδιών. Μα και θα μας δοθεί η ευκαιρία να δούμε όλα τα παιδιά που πέρασαν από τις δικές μας τάξεις, θα εκπλαγούμε με την αλλαγή τους, θα θυμηθούμε .....................
Φαγητό ξεκούραση ολιγόλεπτου διαλείμματος και ξεκινάμε για το νέο μας ταξίδι.
Πρώτη δημοτικού
Το ζεστό καλωσόρισμα της κας Ιωάννας μένει μετέωρο στη βιασύνη των παιδιών να τραγουδήσουν τα κάλαντα. Πόσο μεγάλωσαν άλλαξαν ωρίμασαν. Διστάζουν να τραγουδήσουν κι ας τα γνωρίζουν. Κοιτούν αμήχανα, χαμογελούν δειλά.
Β΄ Τάξη
Τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ολοκληρώσουν τη δίχρονη προσχολική αγωγή δια ζώσης. Η δεύτερη χρονιά τους στο νηπιαγωγείο με μάσκες, εκπαίδευση μέσω υπολογιστή και τις νηπιαγωγούς να προσπαθούν να μεταφέρουν στην οθόνη τα όσα συνέβαιναν στην τάξη. Μα πόσο περήφανες νιώσαμε όταν διαβάσαμε την υπέροχη σχολική τους εφημερίδα. Ήταν οι δικές τους σκέψεις αποτυπωμένες στο χαρτί με τη βοήθεια της κας Αγγελικής και βέβαια δεν ξεχάσαμε να τα επιβραβεύσουμε κι εκείνα να χαμογελούν νιώθοντας περήφανα. Μπράβο σας παιδιά διαβάσαμε υπέροχα άρθρα.
Μπορείτε κι εσείς να απολαύσετε τα άρθρα των μικρών υπέροχων δημοσιογράφων
Γ΄ Τάξη
Εδώ η κα Μάρθα εκεί η κα Μάρθα πουθενά η κα Μάρθα, απούσα. Κοιτώ στο γραφείο πουθενά. Ρωτώ τα παιδιά της κι εκείνα απαντούν πως θα γυρίσει. Μα τα δικά μας παιδιά έχουν ξεκινήσουν να λαλούν κι εκείνη ακούγοντας επισπεύδει το βήμα της θέλοντας να απολαύσει έστω και λίγο το μοιρολόι του Λάζαρου. Μα εμείς χανόμαστε στη ματιά των παιδιών της Γ' τάξης. Είναι η χρονιά που δοκιμάσαμε να χωρίσουμε σε νήπια και προνήπια είναι η χρονιά του πρώτου εγκλεισμού, είναι τα παιδιά που μας έχασαν τα χάσαμε ξαφνικά, είναι η χρονιά που μετά από παύση μηνών κοίταζαν στην οθόνη του υπολογιστή και ζητούσαν από τη μαμά να βάλει ξανά και ξανά το αναρτημένο βίντεο στη σελίδα του σχολείου. (https://youtu.be/ZYgAC4uEqHM https://youtu.be/33t5becSUOY https://youtu.be/aZ6xEbATKnI)
Επόμενη στάση στην Δ τάξη. Δυσκολευόμαστε να αναγνωρίσουμε φατσούλες. Έχουν μεγαλώσει έχουν αλλάξει μα είναι όμως το ίδιο ευγενικά όλα τους. Η κα Μαρία ανοίγοντας την πόρτα διάπλατα τρέχει στο γραφείο για το φίλεμα των παιδιών λέγοντας περιμένετε γυρίζω σε ένα λεπτό. Τα παιδιά κοιτάζουν ολόγυρα χαιρετούν τους γνωστούς τους.
Ανεβαίνουμε τα σκαλιά και ο κος Τάσος με την κα Χριστίνα κοιτούν τα μικρά μας , τα καλωσορίζουν με το ζεστότερο χαμόγελό τους, τα ρωτούν κι εκείνα απαντούν. Ρωτάνε να τα πούμε; και στην καταφατική απάντηση ξεκινούν .
Στην έκτη τάξη με την κυρία των γαλλικών. Δε γνωρίζει εμάς δε γνωρίζει τα παιδιά και δεν την γνωρίζουμε κι εμείς, όμως το πλατύ της χαμόγελο η ζεστασιά των λόγων της μας κάνει να νιώσουμε τόσο ευπρόσδεκτοι. Έξι χρόνια πριν ήταν τόσο μικρά ! τώρα μικρά παλληκαράκια και υπέροχες δεσποινίδες.
Επιτέλους μία φορά θα τραγουδήσουμε το Λάζαρο και στην κα Ειρήνη. Τόσα χρόνια ποτέ τη συγκεκριμένη ημέρα δεν ήταν στο σχολείο. Έκπληξη για μας που ο κος Δημήτρης αν και δεν είχε μάθημα τη συγκεκριμένη ώρα φρόντισε να είναι στην τάξη και να μας καλωσορίσουν κι οι δυο μαζί.
Μα πόσο ευχάριστη η έκπληξη όταν η κα Ειρήνη άρχισε να τραγουδά ένα Λάζαρο διαφορετικό. Τα δικά μας παιδιά παρακολουθούν με προσοχή και τελειώνοντας το τραγούδι αποχαιρετούν με ευχές . Η μοναδικότητα του ταξιδιού μας στο τέλος της και εμείς πια έχοντας επιστρέψει στο Νηπιαγωγείο απολαμβάνουμε κάποιο από τα γλυκά φιλέματα όλων.
7/4/2023
Η κούραση ο πόνος της προηγούμενης μέρας χάθηκε τη στιγμή που οι γονείς που τραγουδήσαμε στα σπίτια τους μοιράστηκαν μαζί μας τα συναισθήματά τους, τις εντυπώσεις τους από την χθεσινή μας εξόρμηση ζητώντας πληροφορίες για το έθιμο αυτό, για το πως αποφασίσαμε να το αναβιώσουμε....... Γιατί εκείνο που ανακαλύψαμε στην πρώτη μας φορά ήταν πως το έθιμο είχε σβήσει στο πέρασμα του χρόνου
Σας ευχαριστούμε όλους και σας ευχόμαστε ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου