Γνωρίζω λίγο το χωριό μου

Σήμερα λοιπόν μιας και μιλάμε για τους κανόνες συμπεριφοράς των ανθρώπων όταν περπατάμε στο δρόμο αποφασίσαμε να βγούμε μία εκδρομή στο χωριό. Τα παιδιά ετοιμάζονται πολύ γρήγορα φτιάχνουν το τρένο και η αμαξοστοιχία ξεκινά. Συναντάμε τις διαβάσεις και σταματούν ελέγχουν και μετά περνούν .Ασφαλείς συνεχίζουμε στην άκρη του δρόμου μιας και το χωριό μας δε διαθέτει πεζοδρόμια.. Στο άκουσμα αυτοκινήτου τα παιδιά υπακούοντας την εντολή μας σταματούν αφήνοντας το αυτοκίνητο να προσπεράσει. Μας καλημερίζουν όσοι μας συναντούν κι εμείς ανταποδίδουμε συνεχίζοντας τη διαδρομή μας. Τα προτρέπουμε να παρατηρήσουν τη φύση και να ακούσουν τους ήχους της. Συναντούμε ροδιές φορτωμένες με καρπούς. Σταματάμε και κάποια παρατηρούν πως μερικά ρόδια έχουν ανοίξει. Ρωτούν γεμάτα περιέργεια γιατί; Απαντούμε πως ωρίμασαν πολύ και έτσι μας το δείχνουν. Παίρνουμε μερικά μαζί μας και συνεχίζουμε. Στο δρόμο υπάρχουν πεταμένα σκουπίδια και γεμάτα απορία ρωτούν γιατί οι άνθρωποι πετούν τα σκουπίδια τους κάτω και κάποια άλλα συμπληρώνουν πως τα σκουπίδια τα πετάμε στον κάδο. Συνεχίζουμε και συναντάμε ένα αμπέλι. Μπαίνουμε στον ιδιωτικό δρόμο και με άνεση πλέον μπορούμε να παρατηρήσουμε το αμπέλι.

Υπάρχουν 2 αμπέλια ένα μεγάλο σε ηλικία και ένα νεαρό. Ζητούμε να μας δείξουν το νέο και όλα δείχνουν το αμπέλι που είναι πιο κοντό, αιτιολογώντας πως αυτό είναι μικρότερο. Τα προτρέπουμε να παρατηρήσουν τα δέντρα που υπάρχουν εκεί κοντά και που όλα έχουν το ίδιο περίπου ύψος. Δεν μπορούν να αποφασίσουν. Τα προτρέπουμε να παρατηρήσουν τον κορμό τους κι αποφασιστικά δηλώνουν πως μικρότερο είναι εκείνο με τον πιο αδύνατο κορμό. Τα ρωτάμε ξανά για το κλήμα και εκείνα δείχνουν το αμπέλι με τους πιο αδύνατους κορμούς. Παρατηρούμε τα φύλλα τους που έχουν αρχίσει να αποκτούν φθινοπωρινές νότες γήινων χρωμάτων. Τα ρωτούμε γιατί συμβαίνει αυτό και παραμένουν σιωπηλά. Τα προτρέπουμε να θυμηθούν το παραμύθι που διαβάσαμε χθες και τα μάτια τους αρχίζουν να λάμπουν. Σηκώνουν το χέρι και απαντούν πως σε λίγο θα αρχίσουν να χάνουν τα φύλλα τους γιατί πλησιάζει ο χειμώνας. Βλέπουν πως κάποια φύλλα είναι μωβ και ρωτούν γεμάτα περιέργεια. Απαντούμε πως δε γνωρίζουμε και αναρρωτιόμαστε μήπως είναι άρρωστα και έτσι δείχνουν σε αυτόν που το περιποιείται πως χρειάζονται φροντίδα. 

Συνεχίζουμε και κάποια παιδιά παρατηρούν πως στα χωράφια υπάρχουν ακαθαρσίες ζώων και γελούν κρυφά. Τους εξηγούμε πως οι ακαθαρσίες των ζώων θα ξεραθούν και οι άνθρωποι θα τις ανακατέψουν με το χώμα και το χώμα θα γίνει πιο δυνατό για να μεγαλώσουν τα φυτά που θα φυτέψουν κι οι πρώτες γκριμάτσες αηδίες εμφανίζονται μαζί με τα ανάλογα επιφωνήματα. Συνεχίζουμε και φτάνουμε στο ποτάμι και τα λιγοστά αγόρια του σχολείου μας ενθουσιάζονται τόσο με τα μηχανήματα που υπάρχουν εκεί. Εκσκαφέας, φορτηγά, μπουλντόζες. Κυρία αυτό είναι το ποτάμι μας και το φτιάχνουν για να μην ξεχειλίζει. Με βλέμμα γεμάτο απορία τα κοιτούμε λέγοντάς τους, μα πως θα ξεχειλίσει αφού δεν έχει νερό. Προβληματίζονται γιατί δεν έχει νερό και κάποιο παιδάκι λέει μα κυρία δεν έχει βρέξει πως να έχει νερό.  Επιστρέφουμε από τον κύριο δρόμο και ευχαριστούμε όλους τους οδηγούς που βλέποντας μας  ελάττωναν ταχύτητα και μας προσπερνούσαν πολύ προσεκτικά και μας χαιρετούσαν. Φθάσαμε στο σχολείο μας περιμένουμε υπομονετικά στις διαβάσεις για να περάσουμε απέναντι.  και κάπου εδώ τελειώνει η βόλτα μας που μας γέμισε χρώματα αρώματα και πολλές μας πολλές εικόνες μα και ακόμα περισσότερες εμπειρίες.